Maart 1815: Proclamatie Willem I

In maart 1815 sprak Willem I een proclamatie uit over het nieuwe koninkrijk van Nederland en België. Dat koninkrijk was ingesteld door het Congres van Wenen.

De Europese mogendheden vonden dat ten noorden van Frankrijk een sterke bufferstaat moest bestaan. Na de Napoleontische oorlogen wilden zij het agressieve Frankrijk kunnen beteugelen. Willem I kon zich er goed in vinden. Eindelijk was hij een vorst met een substantieel grondgebied. Dat duurde tot 1839. Het samenvoegen van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden werkte niet en België werd een zelfstandige staat.

Tweehonderd jaar later klinken er geluiden om België op te splitsen in een Vlaamse en een Waalse staat.

Bericht in de Nederlandsche staatscourant van 18 maart 1815:

“De plegtige proclamatie van den souvereinen vorst, als Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau en Hertog van Luxemburg, heeft, gisteren, in de Residentie plaats gehad. Dezelve werd, des morgens, vroegtijdig, door het luiden en bij afwisseling door het bespelen der klokken, den volke aangekondigd.

Z.K.H. begaf zich, des voormiddags ten tien uren, naar de vergadering van de Staten-Generaal, te dien einde bijeen geroepen. Het oogenblik van Hoogstdeszelfs vertrek werd door een vorstelijk salvo van drie en dertig langzaam op elkaar volgende kanonschoten aangekondigd. (…)

Z.K.H. werd door eene Commissie van de Staten-Generaal onder aan den trap ontvangen, en, binnen de vergaderzaal geleid zijnde, plaatste zich op den troon, voor Hoogstdenzelven bestemd; zoo als ook Z.D.H. de voor hem bestemde zitting innam, terwijl de Groot- en andere Officieren den troon omringden, en de Pages op de trappen van denzelven nederzaten.

Hierop deed Z.K.H. de volgende aanspraak: (…)

De vereeniging en ineensmelting van al de Nederlandsche Gewesten tot denzelfden Staat is, in meer dan één tijdsgewricht, onder Karel den Vijfden, bij Vader Willem, later nog, het voorwerp der wenschen en pogingen van verlichte en vaderlandlievende mannen geweest. Eene ernstige beschouweing heeft ook mij overtuigd, dat, zonder zoodanige vereeniging, zonder werderkeerige trouw en onderstand, de onafhankelijkheid dier gewesten op te zwakke grondslagen rust, en het ééne gedeelte na het ander de speelbal worden moet van iederen naburigen Staat, die zijn regt naar zijne overmagt zouden willen afmeten. (…)

Lees het volledige historische krantenartikel op Delpher

Vorige berichtNaar de rubriek