Jan de Vetten is historicus, afgestudeerd in Leiden in 1981. In 2016 promoveerde hij in Leiden op zijn proefschrift: In de ban van goed en fout. De bestrijding van de Centrumpartij en de Centrumdemocraten (1980-1998). Het boek is uitgegeven bij Prometheus, Amsterdam. Momenteel doet hij onderzoek naar de omgang met en bestrijding van links- en rechts-radicale partijen.
De discussie over het partijverbod is de laatste tijd weer opgelaaid. Dat komt met name door enkele nogal extreme uitlatingen van een paar Kamerleden van Forum voor Democratie (FvD). Ook in het verleden is er regelmatig gesproken over het verbieden van politieke partijen.
Het laatste artikel in een serie over de Boerenpartij. In dit deel: de teloorgang van de partij.
In het derde artikel van deze serie werd ingegaan op de eerste successen en de electorale doorbraak van de partij. In dit artikel gaat het over de affaire-Adams en zijn gevolgen. Adams naar de Eerste Kamer Het grote succes van de Boerenpartij bij de verkiezingen van 1966 bleek ironisch genoeg ook de oorzaak van neergang van die partij. In de
Dit artikel gaat over de eerste successen en de electorale doorbraak van de Boerenpartij van Hendrik Koekoek.
Boze boeren richtten in 1946 de Vereniging voor Bedrijfsvrijheid in de Landbouw (BVL) op, een protestbeweging tegen het landbouwbeleid van de overheid. Hendrik Koekoek (1912-1987) was een van de oprichters.
Het eerste deel van een serie van vijf artikelen over de Boerenpartij, een politieke partij die actief was in de jaren tussen 1958 en 1981. De grote man van de partij was Hendrik Koekoek, ook wel bekend als ‘boer’ Koekoek.
In 1991 viel na ruim tachtig jaar het doek voor de Communistische Partij van Nederland (CPN), een van de oudste communistische partijen ter wereld. Dat jaar fuseerde de CPN met de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP), de Politieke Partij Radikalen (PPR) en de Evangelische Volkspartij (EVP) tot de nieuwe partij GroenLinks.
In dit artikel komt een aantal vooraanstaande leden van de Communistische Partij van Nederland (CPN) aan de orde die op enig moment in aanvaring kwam met de partijleiding. Wie waren zij, waar gingen die conflicten over en op welke wijze werden ze aan de kant gezet?
De partijleider van de Communistische Partij van Nederland (CPN), Paul de Groot, omringde zich na 1945 met een groep jonge en zeer loyale partijbestuurders. Dit waren in het algemeen mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet waren gegaan en toen ook lid van de partij waren geworden.
Paul de Groot was lange tijd de partijleider van de Communistische Partij van Nederland (CPN). Daarnaast bekleedde hij nog vele functies voor en in de partij; zo was hij lid van de Tweede Kamer en hoofdredacteur van de partijkrant.
Op 20 juni 1953 kopte de communistische partijkrant De Waarheid: ‘Julius en Ethel Rosenberg offerden hun leven voor de vrede’.
Op 13 augustus 1961 begon de bouw van de Berlijnse Muur. Zo’n drie maanden later, op 9 november, was het westelijke deel van Berlijn door een betonnen muur en prikkeldraad afgegrendeld van Oost-Berlijn en Oost-Duitsland. Pas in 1989 kwam er een einde aan de verdeling van Berlijn; op 9 november van dat jaar viel de Muur. Dit artikel gaat in
De Sovjet-Unie probeerde haar eigen rol bij het conflict te verbloemen en noemde ‘het Amerikaanse imperialisme’ de aanstichter van de oorlog in Korea. De CPN volgde dit voorbeeld trouw.
Op 7 juli 1948 vonden er verkiezingen plaats voor de Tweede Kamer. Die leidden tot een flink verlies voor de Communistische Partij van Nederland (CPN).
Het CPN-dagblad De Waarheid berichtte in juni en juli 1948 regelmatig over de blokkade van West-Berlijn en de reacties daarop van de kant van de Sovjet-Unie en van de westerse geallieerden.
De CPN werkte in ons land mee aan het herstel van de kapitalistische economie en van het parlementaire stelsel. Maar dat veranderde in 1947. De Sovjet-Unie koos toen voor een confrontatiestrategie en de West-Europese communisten volgden die lijn. In heel West-Europa streden de communisten vanaf eind 1947, begin 1948 tegen het ‘Amerikaanse imperialisme’ en voor de ‘nationale soevereiniteit’ in naam
Antifascisten verstoorden op 29 maart 1986 met veel geweld een vergadering van de radicaal-rechtse Centrumpartij en Centrumdemocraten in Kedichem.
Het resultaat: één zwaargewonde, het hotel waar de vergadering plaatsvond totaal uitgebrand, 75 aanhoudingen.
De antifascisten hadden hun wortels in de kraakbeweging die, door te kraken, actie voerde tegen de woningnood en het speculeren met panden. Een deel van deze beweging was eind jaren zeventig, begin jaren tachtig geradicaliseerd en verbreed.
In dit artikel gaat het om de beïnvloeding van de beeldvorming over de CP en CD in de publieke opinie. Maatschappelijke organisaties (de Anne Frank Stichting voorop) en de media (kranten, weekbladen, radio en televisie) speelden daarbij een belangrijke rol.
In dit artikel gaat het over de omgang met en (wellicht) bestrijding van de CP en CD door enkele overheidsinstellingen, namelijk het ministerie van Binnenlandse Zaken en de Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD).
De strafrechtelijke vervolging van de CP en CD voor rassendiscriminatie en/of groepsbelediging kwam in de jaren tachtig slechts langzaam op gang. Het Openbaar Ministerie aarzelde lang voordat het vervolging instelde.
