B.B. King (1925-2015) – Amerikaanse bluesgitarist

De Amerikaanse bluesgitarist en singer-songwriter B.B. King wordt algemeen beschouwd als een van de grootste bluesartiesten aller tijden. Zijn bekendste hit is The Thrill Is Gone.

B.B. King werd op 16 september 1925 geboren in Itta Bena, een klein plaatsje in Mississippi. Dit onder de naam Riley Ben King. De jonge King werkte een groot deel van zijn jeugd, samen met zijn moeder en grootmoeder, op een plantage. Op deze plantages in het zuiden van de Verenigde Staten groeiden meer muzikale grootheden op die de blues vorm zouden geven, zoals Muddy Waters, Howlin’ Wolf en Robert Johnson. Na de scheiding van zijn ouders en het vroege overlijden van zijn moeder, werd King opgevoed door zijn grootmoeder.

Muzikaal gezien werd King onder meer gevormd door gospelmuziek in de kerk. In de jaren dertig kreeg hij zijn eerste gitaar van zijn neef, deltabluesgitarist Bukka White. Al op jonge leeftijd raakte King onder de indruk van zwarte blues- en jazzmuzikanten als T-Bone Walker, Lonnie Johnson, Charlie Christian en Django Reinhardt.

Beale Street Blues Boy

In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Weer enkele jaren later kwam hij in Memphis, Tennessee, te wonen. Hier trad hij, onder meer met hulp van zijn neef, geregeld op en ontmoette hij andere artiesten als Johnny Ace, Bobby Bland en Rosco Gordon. In deze jaren verwierf de jonge muzikant de bijnaam ‘Beale Street Blues Boy’, naar een populaire uitgaansstraat voor zwarte muziekliefhebbers in Memphis. Later werd die bijnaam afgekort tot ‘Blues Boy’ en uiteindelijk kortweg ‘B.B.’. De muzikant gebruikte zijn bijnaam ook bij een radiostation in Memphis waar hij enige tijd als disc jockey werkte. In 1949 debuteerde King zelf muzikaal met de single Miss Martha King, maar brak daarmee niet door.

Successen

In de jaren vijftig groeide B.B. King uit tot een belangrijke muzikant in de rhythm-and-bluesmuziek. Mede dankzij zijn achternaam werd hij vaak de onbetwiste ‘king of the blues’ genoemd. King speelde niet alleen gitaar, maar zong ook. In 1951 scoorde hij voor het eerst een hit, met Three O’Clock Blues. De muzikant leefde voor de muziek en gaf tot zijn zeventigste jaarlijks meer dan driehonderd optredens met een dertien man sterke band. Aanvankelijk alleen in de Verenigde Staten, later reisde hij de hele wereld over. Door hits als Woke Up This Morning, Every Day I Have the Blues (zijn eerste plaat waarvan hij er een miljoen verkocht) en Sweet Sixteen bleef zijn populariteit groeien. Zijn gitaren, meestal Gibsons, noemde hij liefkozend ‘Lucille’.

Zijn grootste succes boekte B.B. King in 1969 met zijn cover van The Thrill Is Gone. Dit nummer was in 1951 oorspronkelijk geschreven door Roy Hawkins en Rick Darnell. Zij boekten er al een redelijk succes mee, maar de versie van B.B. King werd nog veel populairder. Het werd King’s allergrootste hit. Zijn versie van het bekende blues-nummer staat genoteerd in vrijwel alle belangrijke muzieklijsten, zoals de Grammy Hall of Fame en de The 500 Greatest Songs of All Time van muziektijdschrift Rolling Stone. King won ook zijn eerste Grammy Award met het lied. Hierna zou hij met andere nummers nog veertien Gammy’s winnen.

Samenwerking

In de jaren tachtig en negentig nam King minder platen op en trad hij ook wat minder op. Een jonger publiek leerde hem in 1988 kennen dankzij een samenwerking met U2 waar de single When Love Comes To Town uit voortvloeide. In 2000 nam King samen met gitarist Eric Clapton nog een succesvol album op: Riding With The King.

B.B. King overleed op 14 mei 2015 in zijn slaap. Hij werd 89 jaar oud. In 1980 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame en zeven jaar later in de Rock and Roll Hall of Fame.

Meer muziekgeschiedenis
Overzicht van albums van B.B. King

Google Doodle ter gelegenheid van de 94ste geboortedag van B.B. King:

Bronnen ▼