Chinese Exclusion Act (1882) – Amerika weert immigranten uit China

Met de Chinese Exclusion Act (formeel de Immigration Act of 1882) van 6 mei 1882 maakten de Verenigde Staten een einde aan de immigratie van Chinezen naar Amerika. Het was de eerste grote federale wet die de immigratie naar Amerika voor een bepaalde nationaliteit beperkte.

In de decennia voordat deze wet werd aangenomen, kwamen miljoenen immigranten naar de Verenigde Staten. In de loop van de negentiende eeuw gingen er echter steeds meer stemmen op om deze immigratie te beperken. Dit had onder meer te maken met de komst van een nieuw soort immigrant die zich moeilijker liet ‘amerikaniseren’. Aanvankelijk kwamen de immigranten vooral uit Groot-Brittannië en landen in West-Europa. Deze immigratie zorgde voor relatief weinig problemen en was vrij gunstig voor de Verenigde Staten. De nieuwe Amerikanen waren relatief jong, spraken vaak al Engels, klaagden weinig en waren bereid hard te werken, ook wanneer de arbeidsomstandigheden niet al te gunstig waren. Velen van hen waren naar Amerika gelokt door grote ondernemingen, waaronder spoorwegmaatschappijen, die hen een toekomst vol ontplooiingsmogelijkheden en vrijheid voorschotelden. Amerika was het nieuwe “land van melk en honing”.

In de decennia voor 1882 kwam er echter ook steeds meer immigranten uit Zuid-Europa, onder wie veel Italianen, Grieken, Kroaten en Slowaken. Hun komst zorgde voor meer problemen. Veel van deze immigranten waren relatief arm, konden niet lezen of schrijven en kropen na aankomst in de VS vaak bijeen in armoedige wijken in volle steden. Ook de komst van arme en ongeschoolde Ieren en Chinese arbeidsmigranten hield de gemoederen bezig. Aan de westkust waren bijvoorbeeld veel Amerikaanse arbeiders te vinden die meenden dat de lonen gedaald waren vanwege de komst van goedkope Chinese arbeidskrachten. Bovendien beschuldigden ze de Chinezen ervan stakingen te breken.

In 1820 waren de eerste groepen Chinezen in Amerika gearriveerd. Bij werkgevers waren zij vrij populair. De Chinezen werkten namelijk hard en voor weinig geld. Op sommige plekken nam het aantal Chinezen vanwege deze arbeidsmigratie in korte tijd flink toe, met name in de jaren zestig. In 1865 vestigden Chinese immigranten zich bijvoorbeeld in Boise, de hoofdstad van de Amerikaanse staat Idaho. Vijf jaren later had een derde van de kolonisten in deze staat Idaho al een Chinese achtergrond en bijna zestig procent van de mijnwerkers was Chinees. Ook elders nam het aantal Chinese immigranten toe, hoewel het aandeel Chinezen op de totale bevolking met 0,002 procent overigens zeer beperkt bleef.

Door toestroom van immigranten nam de bevolking landelijk gezien in deze jaren wel enorm toe. In 1880 telde de Amerikaanse bevolking in totaal vijftig miljoen mensen, een toename van tien miljoen ten opzichte van tien jaar eerder. En in 1882 groeide de bevolking, mede door de komst van nieuwe immigranten, dagelijks met zo’n tweeduizend personen.

Onderscheid

Veel ‘oude Amerikanen’ voelden zich meer verwant met de Europese immigranten – die overigens ook lang niet altijd met open armen werden ontvangen – dan met de Aziatische nieuwkomers, die vaak als inferieur werden beschouwd. Het onderscheid dat gemaakt werd tussen Europeanen en Chinezen was ook te zien in de wetgeving. Middels verschillende grondwetten probeerden de Amerikaanse staten de rechten van de Aziaten te beperken. De grondwet van Oregon van 1857 verbood het Chinezen bijvoorbeeld om vastgoed te bezitten en een wet in Californië bepaalde dat Chinese immigranten niet mochten getuigen in de rechtszaal. In een Californische rechtszaak, die bekend kwam te staan als People vs. Hall, werd dit in 1854 nog een keer bevestigd. In deze zaak werden Chinezen omschreven als…

“…een mensenras dat de natuur heeft aangemerkt als inferieur, en die, zoals hun geschiedenis heeft aangetoond, voorbij een bepaald punt niet in staat zijn tot vooruitgang of intellectuele ontwikkeling.” Deze waarheden – Jill Lepore (p. 375)

Een doorn in het oog van de Amerikanen die Chinezen als “inferieur” en “heidens” beschouwden, was het feit dat kinderen van Chinese immigranten automatisch de Amerikaans nationaliteit kregen als ze op Amerikaans grondgebied werden geboren. Dit was zo geregeld in het Veertiende Amendement en deze bepaling kende geen raciale beperkingen. In plaats van een smeltkroes van naties werd Amerika in de ogen van de zogeheten “old-line Amerikanen”, die ook verontwaardigd waren over de komst van paupers en misdadigers uit Europa, hierdoor meer en meer een “vuilstortplaats”.

De Chinese immigranten hadden het vaak vrij zwaar. Velen waren geronseld voor werk in de goudmijnen in Californië of aan de spoorlijnen. Ze werkten hard en voor weinig geld en kregen in Amerika te maken met racisme. Tijdens een economische crisis in de jaren 1870 kregen de Chinezen er tijdens onlusten bijvoorbeeld geregeld van langs. De “on-aangepaste Chinezen” werden overvallen door boze blanke Amerikanen die hun vlechten afknipten. Er waren in deze tijd ook al stemmen te horen die pleitten voor het stoppen van de immigratie vanuit China. Werkgevers, die volop profiteerden van de goedkope arbeidskrachten, wisten dit aanvankelijk echter te voorkomen.

Chinese Exclusion Act en Geary Act

In 1882 werd de immigratie vanuit China uiteindelijk echter toch stopgezet. Met name in Californië had men zich hard gemaakt voor deze stop aangezien met name daar veel Chinese arbeiders naar toe waren getrokken. De Chinese Exclusion Act schortte de immigratie vanuit China voor een periode van tien jaar op. De Amerikaanse president Chester A. Arthur ondertekende de wet op 6 mei 1882. Een amendement op de wet bepaalde korte tijd later ook dat Chinese immigranten die tijdelijk waren teruggekeerd naar China, niet meer terug mochten keren naar de Verenigde Staten.

De aanname van de wet wordt beschouwd als een scharnierpunt in de Amerikaanse omgang met immigratie. Waar Amerika tot die tijd het imago had van “het land van de onbegrensde mogelijkheden” en bekend stond als de plek waar alle immigranten welkom waren en waar iedereen Amerikaan kon worden, werd Amerika nu steeds strenger en ging het meer voorwaarden stellen aan het Amerikaans staatsburgerschap.

In 1892 werd de regeling met de aanname van de zogeheten Geary Act voor een periode van tien jaar verlengd. De touwtjes werden zelfs nog iets strakker aangetrokken. Chinezen op Amerikaans grondgebied waren nu ook verplicht om altijd identificatiepapieren bij zich te hebben. Wie deze documenten niet kon tonen liep het risico gedeporteerd te worden. In 1902 werd de Chinese Exclusion Act voor een tweede keer verlengd en in 1904 werd de immigratiestop permanent.

Intrekking van de wet

Met de goedkeuring van de Magnuson Act werd de wet in 1943 ingetrokken. Vanaf dat moment was immigratie vanuit China dus weer mogelijk, zij het op zeer beperkte schaal. Jaarlijks waren maximaal 105 immigranten uit China welkom. Ook voor immigranten van andere nationaliteiten waren inmiddels quota ingevoerd.

TED-Ed video: The dark history of the Chinese Exclusion Act

Bronnen ▼