Als de oorlog eigenlijk al gestreden is, bundelt een kleine groep Amerikaanse tankers, onder leiding van kapitein Lee, hun kracht met Duitse soldaten. Samen proberen zij de fanatieke SS troepen, die Kasteel Itter willen heroveren en de Franse VIP gevangen willen executeren, af te weren. Het verhaal van deze bijzondere missie wordt beschreven in het onlangs bij uitgeverij Walburg Pers verschenen boek De laatste slag.
Op Historiek lees je de inleiding van dat boek
Dat hij misschien zou sterven verontrustte Gangl niet echt; tijdens gevechten met de Russen aan het oostfront en met de geallieerden in Normandië was hij zich bewust geworden van zijn sterfelijkheid. Hij maakte zich meer zorgen om de mannen die onder zijn bevel stonden, want niet iedereen was soldaat en velen waren zelfs niet Duits. Hij wist dat de oorlog verloren was en hij wilde geen levens meer op het spel zetten bij het verdedigen van een systeem waarin hij niet langer geloofde. Daarom had Gangl enkele dagen eerder zijn eigen wapenstilstand uitgeroepen en zich aangesloten bij het Oostenrijkse anti-naziverzet. Zijn enige doel was nu ervoor te zorgen dat de mannen die ervoor gekozen hadden hem te volgen, niet door de oprukkende Amerikanen – en trouwens ook niet door alle Duitse eenheden die nog steeds trouw waren aan de Führer en het Duitse Rijk – afgeslacht zouden worden.
Op de rotspunt met uitzicht op de vlakte waarover de Amerikanen spoedig zouden optrekken, discussieerde een groep Fransen ook over wat het lot voor hen in petto had. Ze keken over de kantelen van een kasteel dat al eeuwenlang op een bergtop stond en tot die ochtend hun gevangenis was geweest, en ze wisten dat hun herkregen vrijheid geen bescherming bood tegen de woede van onverzettelijke ss-eenheden die nog steeds door de omringende bossen dwaalden. Ze moesten gered worden en het liefst zo snel mogelijk. Als er vóór zonsondergang geen hulp kwam, zouden ze bijna zeker binnen de muren van hun Tiroolse vesting sterven.

Door de warme lentezon en door het feit dat hij uitgeput was, kon Jack Lee zich moeilijk op de kaart concentreren. Hij was doodmoe en hij hoopte, meer dan hij zijn mannen wilde laten merken, dat Kufstein de laatste gevechtshandeling van Compagnie b zou zijn. Zoals bijna iedere soldaat op het Europese oorlogstoneel wist Lee dat de oorlog elk moment kon eindigen – Adolf Hitler had vijf dagen eerder zelfmoord gepleegd en de georganiseerde Duitse tegenstand verbrokkelde – en, hoewel de jonge officier het eigenlijk misschien wel jammer vond dat het conflict eindigde, wilde hij niet dat een van zijn mannen de laatste Amerikaan zou zijn die in Europa sneuvelde.