Een homerisch gelach – Herkomst van de zegswijze

Als in een gezelschap zeer luid en hartelijk wordt gelachen, duidt men dat weleens aan als een “homerisch gelach”. We danken deze zegswijze aan de Griekse dichter Homerus.

In de Ilias, een dichtwerk waarin een korte periode uit de Trojaanse oorlog wordt beschreven, vertelt Homerus ergens over Hephaistos, de god van de vulkanen, het vuur en de smeden. Dit zwarte schaap van het Griekse Pantheon werd volgens de verhalen uit de godin Hera geboren zonder dat sprake was van mannelijke bevruchting. De god, bij de Romeinen bekend onder de naam Vulcanus, was kreupel en werd door de andere goden veracht om zijn uiterlijk.

Ondanks zijn voorkomen kreeg Hephaistos wel de knappe godin Aphrodite als echtgenote. Dit had hij te danken aan de oppergod Zeus én aan zijn lelijkheid. Zeus wilde de ijdelheid van de schone Aphrodite namelijk temperen en besloot haar daarom aan de lelijkste Olympische god te koppelen.

Een gelukkig huwelijk werd het niet. Aphrodite moest weinig van haar lelijke man hebben en ging geregeld vreemd. Op een dag betrapte Hephaistos zijn mooie echtgenote terwijl zij het bed deelde met de oorlogsgod Ares. Om wraak te nemen smeedde Hephaistos hierna een onzichtbaar maar ijzersterk net en wierp dat over het overspelige paar heen. Daarmee zette hij het naakte koppel flink te kijk. Dit tot groot vermaak van de andere goden die uitbarstten in een “homerisch gelach”.

Boek: Griekse mythen, Romeinse sagen

Bronnen ▼