Het uiterlijk van het beschermde monument is door de werkzaamheden weer dichterbij de verschijningsvorm van 1644 gebracht, een ontwerp van de zeventiende-eeuwse architect Jacob van Campen (1596-1657).
Bentheimer zandsteen
Tegelijk is de buitenkant van het Mauritshuis aan de hand van bouwhistorisch onderzoek zoveel mogelijk terug gebracht naar het oorspronkelijke ontwerp van Van Campen. Om die reden heeft het natuursteen van de gevels nu de gelige kleur van Bentheimer zandsteen gekregen, een tint die volgens het museum goed aansluit bij de geschilderde delen van de nabijgelegen Grenadierspoort uit 1634 en de overige gebouwen aan het Binnenhof. Om marmer te suggereren heeft het beeldhouwwerk in de frontons een grijs-witte kleur gekregen.
Het Mauritshuis wordt algemeen gezien als een van de hoogtepunten van de classicistische bouwkunst in Nederland. Sinds 1644 is het exterieur van het Mauritshuis op een aantal momenten in de geschiedenis gerenoveerd. De eerste grote renovatie vond plaats in de periode 1705-1718 nadat het gehele interieur in december 1704 was verwoest door brand. Na opknapbeurten in de negentiende eeuw en in 1950 vond een grootscheepse restauratie plaats in 1982-1987.
Kruisvensters
Lange tijd werd het aanzien van de gevels bepaald door de niet originele ramen die in de negentiende eeuw zijn geplaatst. De ramen zijn nu vanwege nieuwe normen voor museumgebouwen vervangen, waarbij gekozen is voor kruisvensters. Op basis van de tekeningen van Van Campens assistent Pieter Post zijn de ramen vrij nauwkeurig gereconstrueerd. De recent uitgevoerde aanpassingen vormen een belangrijke stap in de completering van het classicistische architectuurbeeld van het Mauritshuis. Daar ging in 1997 de plaatsing van replica’s van de originele schoorstenen uit 1644 aan vooraf.
