Film over het WK Rugby 1995 dat net na de apartheid in Zuid-Afrika werd gehouden: Invictus. Geregisseerd door Clint Eastwood.
Mandela ziet het WK Rugby als een perfect moment om zijn regenboognatie te verenigen. Hij stuurt de rugbyers op pad om clinics te geven aan zwarte kinderen in arme wijken en hij laat ze een bezoek brengen aan Robbeneiland, waar hij ruim 27 jaar gevangen heeft gezeten. Hij hoopt de jongens daarmee voldoende inspiratie te geven om wereldkampioen te worden. En tegelijkertijd hoopt hij door zijn enthousiasme de zwarte bevolking achter de rugbyers te krijgen.
Het verhaal van het WK Rugby in Zuid-Afrika leent zich uitstekend voor een film. Het evenement ging dan ook niet om sport alleen. Een blanke sport moest een Zuid-Afrikaanse sport worden. Het WK ging, als het aan Mandela lag zeker, vooral om het verenigen van de natie.
De spanning tussen zwart en blank komt in deze film aan bod, maar wordt helaas niet heel erg uitgediept. Er is alleen wat voorzichtig wantrouwen tussen zwart en blank zichtbaar. De relatie tussen beide groepen verbetert naarmate de film vordert. Maar dan wel volgens de Amerikaanse methode. Een zwart jongetje wordt aanvankelijk weggestuurd door twee blanke dienders, maar enthousiast door hen omhelsd als een rugbywedstrijd door Zuid-Afrika gewonnen is. Hij krijgt zelfs een petje van ze.
Historische diepgang heeft het verhaal niet. Wel diepgang zit er in de relatie tussen Mandela en de aanvoerder van het rugbyteam: Francois Pienaar (Matt Damon). Beide rollen zijn goed vertolkt en dat de acteurs een Oscarnominatie in de wacht hebben gesleept is geen wonder. Wie niet beter weet denkt dat Mandela de rol zelf gespeeld heeft. Tegelijk is het zo dat iemand die niet beter weet na het zien van de film kan denken dat de winst van het WK Rugby vrijwel volledig op conto van Mandela moet worden geschreven.
Buiten de relatie tussen Mandela en Pienaar wordt weinig goed duidelijk gemaakt over de Zuid-Afrikaanse situatie. Eastwood wilde duidelijk een heroïsche film maken over Nelson Mandela en niet zozeer een film waarin de geschiedenis van Zuid-Afrika goed voor het voetlicht wordt gebracht. En Eastwood is overduidelijk Amerikaans, want het enige sentiment dat de film teweeg brengt zijn de typische Amerikaanse filmsentimenten. De letterlijk en figuurlijke finale van de film, barst van de halleluja-momenten die je al ver van te voren aan voelt komen. Sommigen zullen daar van smullen. Anderen vinden dat wellicht iets te veel van het goede. Wat ons betreft was het bij het lachwekkende af.
DVD: Invictus
