Schandelijke kus op achterwerk (1233)

“Wanneer een nieuweling wordt opgenomen en voor het eerst in de vergadering van de heksen zijn intrede doet, verschijnt hem eerst een kikvors die enkelen een pad noemen. Deze geven ze een schandelijke kus op zijn achterwerk, anderen op zijn bek en halen daarbij de tong en het speeksel van het dier in hun mond. Dit verschijnt soms in natuurlijke grootte, soms ook zo groot als een eend of een gans; meestal echter neemt het de grootte aan van een bakoven. Wanneer de nieuweling verder gaat, ontmoet hem een man van wonderbaarlijke bleekheid, met zwarte ogen, zo uitgeteerd en mager dat alle vlees verdwenen is en slechts nog de huid om zijn beenderen lijkt te hangen. De nieuweling kust deze en voelt dat hij koud als ijs is, en na de kus verdwijnt alle herinnering aan het katholieke geloof uit zijn hart. Hierna zet men zich aan de maaltijd en wanneer men daarna weer opstaat, komt uit een beeldzuil die gewoonlijk in zulke vergaderingen staat, een zwarte kater ter grootte van een middelgrote hond achterwaarts met omhoog geheven staart te voorschijn. De nieuweling kust hem op zijn achterste, dan doet de meester van de vergadering dit en na hem alle overigen van de rij, dat wil zeggen slechts diegenen die waardig en volkomen zijn. De onvolkomenden, die zich niet voor waardig houden, krijgen van de meester een vredekus. Wanneer nu allen hun plaats weer ingenomen hebben, zeggen ze bepaalde spreuken op, nijpen hun hoofd naar de kater en de meester spreekt eerst voor zichzelf, dan tot zijn buurman: wie beveelt ons dit? De buurman antwoordt: onze hoogste meester; een ander voegt eraan toe: we moeten gehoorzamen. Dan worden de lichten gedoofd en men begeeft zich zonder inachtneming van verwantschap aan de gruwelijkste ontucht over. Zijn er meer mannen dan vrouwen, dan bevredigen de mannen onder elkaar de schandelijke begeerte; hetzelfde doen de vrouwen onder elkaar. Dan worden de lichten weer ontstoken en uit de donkerste hoek van de zaal treedt een man tevoorschijn, boven zijn heupen glanzender en stralender dan de zon, eronder behaard als een kater; zijn glans verlicht de gehele ruimte. Nu rukt de meester de nieuweling iets van zijn kleren en zegt tot de glanzende: Heer, dit is mij gegeven, ik geef het u terug, waarop de glanzende antwoordt: u hebt mij goed gediend, u zult mij nog meer en beter dienen, ik vertrouw aan uw zorg toe wat u mij hebt gegeven, en na deze woorden is hij verdwenen.

“Wie zou niet in toorn ontsteken om zulke kwaadaardigheid? Wie zou niet in woede ontbranden tegen zulke slechte mensen? Waar is de ijver van een Mozes die op één dag 20.000 afgodendienaars doodde?… Waarlijk, wanneer de aarde, het gesternte, de elementen, zich tegen zulken verhieven en ze, zonder inachtneming van ouderdom en geslacht, vernietigden, dan zou het nog geen gepaste straf zijn! Zouden ze hun aanmaningen niet opvolgen en zich niet bekeren, dan moet men naar krachtiger middelen grijpen en, waar geneesmiddelen niet helpen, moeten ijzer en vuur toegepast en het rottende vlees uitgesneden worden. Doet daarom tegen hen en hun begunstigers een beroep op de hulp van het wereldlijke zwaard en vermaant de gelovigen zich tegen hen te wapenen. Wij echter, vertrouwend op de barmhartigheid van God en op de macht van de apostelen Petrus en Paulus, verlenen aan allen die zich tot de uitroeiing van deze ketters wapenen en tegen hen het kruis opnemen, dezelfde aflaten en voorrechten als aan de kruisvaarders in het heilige land.”