Annie Bos (1886-1975) was een gevierd actrice in de film, bekend op het toneel, had mogelijkheden voor een carrière in het buitenland en was aantrekkelijk.
De Nederlandse film bestond rond 1910 ongeveer vijftien jaar en was in volle bloei. Er werden verschillende filmstudio’s opgericht. Speelfilm en documentaire waren herkenbare genres geworden met eigen productiemaatschappijen. Maurits Binger groeide in deze periode uit tot een studiobaas. Hij stelde een vaste groep acteurs samen, verbond zich met bekende toneelregisseurs en zocht technisch geschoold personeel. Hij probeerde het filmmaken winstgevend te maken. Aanvankelijk leunde hij sterk op de theatertraditie, zoals gebruikelijk in de speelfilms van deze periode. Al gauw werden zijn producties dan ook meer dan alleen verfilmde toneelvoorstellingen.
Op zoek naar succes kon hij de aantrekkelijke en ervaren toneelactrice Annie Bos goed gebruiken. Zij moest het publiek naar de bioscoop trekken. En dat kon ze. Niet alleen door haar natuurlijke manier van spelen, maar ook door stunts zelf uit te voeren. Annie Bos speelde uiteenlopende rollen. Ze was een bescheiden vissersvrouw in ‘Op hoop van Zegen’ (1918) en een sensuele verleidster in ‘Een Carmen van het Noorden’ (1919). Ze was razend populair: meisjes in het hele land imiteerden Bos door hetzelfde kapsel te laten knippen.
‘Too old’
Na de Eerste Wereldoorlog zocht Binger, gedreven door zakelijke belangen, aansluiting bij de Engelse markt. Anglo-Hollandiaproducties kwam van de grond, maar leverde vooral muffe societyfilms op. Annie Bos, inmiddels 33, werd als ’too old’ beschouwd. Binger stierf in 1923. Zijn Filmfabriek Hollandia produceerde 83 films en verwierf, mede door de continuïteit in de productie een belangrijke plaats in de filmgeschiedenis. Annie Bos speelde in 1924 haar laatste filmrol in ‘Mooi Juultje van Volendam’, een van de weinige films die zij niet voor Bingers filmbedrijf maakte.
