Jona Lendering is historicus, webmaster van Livius.org en docent bij Livius Onderwijs. Hij publiceerde verschillende boeken en verzorgt een nieuwsbrief over de Oudheid. Zie ook zijn blog: mainzerbeobachter.com
Het bovenstaande aardewerk is afkomstig uit Jiroft uit het zuidoosten van Iran en is nu te zien in het Archeologisch museum van Teheran. Ik denk dat het eindeloos herhaalde vormpje een schorpioen voorstelt, maar misschien is het wel een abstract teken.
De oorlogen met Rome zullen wel voor eeuwig zijn waarom Karthago het best wordt herinnerd. De expositie besteedt er gelukkig niet teveel aandacht aan, al blijft Hannibal niet onvermeld en is er een lieve grafstele met daarop de afbeelding van een even lief olifantje.
Iran is er trots op. “Een juridische triomf op internationaal niveau voor de islamitische republiek,” las ik op de tentoonstelling waar de Iraniërs hun erfgoed konden terugzien, “die de overheid opdraagt aan het Iraanse volk.”
Sultan Mehmet II zag de maansikkel en een ster gereflecteerd in een plas bloed, en hij besloot dat dit voortaan de vlag zou zijn van het Ottomaanse Rijk.
Sinds Trouw op maandag 2 februari een interview afdrukte met dominee Edward van der Kaaij, die vertelde te hebben ontdekt dat Jezus niet heeft bestaan, zijn er historici die de krant de maat nemen. Ik ben een van die historici.
Ik heb in Terni ooit bij het graf van de heilige Valentijn gestaan, maar foto’s heb ik er niet van, dus ik zal op een andere manier aandacht besteden aan de feestdag van de patroon van de liefde, namelijk met een ivoorsnijwerk van Hippolytos en Faidra.
Het probleem is natuurlijk dat de admiraal bij vriend én vijand – voor één keer is het cliché terecht – bekendstond als een nette kerel.
De Cyruscilinder werd ontdekt in 1879 en was op slag een van de beroemdste teksten uit de oude wereld.
Je hoeft geen doctoraat in de archeologie te hebben om te herkennen dat de in Madrid als wetenschappelijk onderzoek gepresenteerde lijkschennis geen enkel zinvol doel dient.
Het bovenstaande reliëf zou een Assyrische kikvorsman voorstellen, die de blaas van een dier gebruikt als luchtfles en eruit inademt door een soort slangetje.
Dit type verhaal, een drakendoderssprookje waarvan er dertien in een dozijn gaan, had overal in het Midden-Oosten dezelfde betekenis: de zegevierende god stond voor de orde en het goede, het verslagen monster representeerde de chaos en het kwaad.
Knaap rolde redelijk door de oorlog heen. Niet dat hij zich drukte: hij heeft hard gevochten en werd onderscheiden voor zijn moed. Hij raakte echter niet gewond en overleefde een gifgasaanval.
Toen ik nog maar net geschiedenis studeerde, adviseerde een docent me om niet teveel te kijken naar de grote lijnen maar me ook te verdiepen in de details. Als voorbeeld noemde hij de herkomst van de koperen spijkers die werden gebruikt bij de bouw van VOC-schepen. Dertig jaar later weet ik nog steeds niet of het een verstandige raad was
Op 31 december van het jaar 192 werd de Romeinse keizer Commodus vermoord.
Simon Stevin? Als je me een paar maanden geleden had gevraagd wie dat was, zou ik de decimale notatie van breuken, de zeilwagen en zijn liefde voor het Nederlands hebben genoemd.
Als het gaat om de geesteswetenschappen, is Van Raak blijven hangen rond het jaar 1800. Een soort Maria van der Hoeven, die de evolutietheorie nog niet begrijpt.
Het is echt niet alleen maar treurnis troef in de culturele sector. Wat weer wel zo is, is dat mensen opvallend snel geloof hechten aan slecht nieuws over het immer dalend cultureel niveau.
Er zijn diverse boeken verschenen over de mythische Jezus, er zijn websites en de religie-blog van CNN besteedt er aandacht aan.
Ik had het over zelfingenomen geneuzel: niets beschadigt het vak méér dan de oudheidkundige zelfbewieroking. Er speelt echter meer. Een klein probleem is het woord “ancient”.
Je voelt je vooral een buitenstaander als je wordt geconfronteerd met dingen die weliswaar hetzelfde zijn maar anders worden toegepast.
Van Tacitus’ Germanenteksten wordt vaak beweerd dat de auteur de barbaren in het noorden benut om zijn Romeinse tijdgenoten een spiegel voor te houden.
