Eugene Fluckey (1913-2007) – Officier en filantroop

Eugene Fluckey, bijgenaamd “Lucky Fluckey”, was één van de meest onderscheiden officieren van de Amerikaanse marine. Tijdens zijn dienst als onderzeebootcommandant in de Tweede Wereldoorlog ontving hij onder andere de “Medal of Honor” en vier “Navy Crosses”. Later schopte hij het tot vice-admiraal en drukte daarmee in volle Koude Oorlog zijn stempel op het beleid van de Amerikaanse zeestrijdkrachten. Een kennismaking met een bijzonder man:

Fluckey’s jonge jaren

Eugene Benett Fluckey, zoals zijn naam voluit luidde, werd op 5 oktober 1913 geboren te Washington D.C. Al op 15-jarige leeftijd rondde hij met succes de middelbare school af waarna zijn vader hem inschreef in de “Mercersburg Academy”, een private onderwijsinstelling die jongelui voorbereidde op universitaire studies. Amper achttien jaar oud slaagde Fluckey in het toelatingsexamen voor de Marine Academie in Annapolis, Maryland waar hij vier jaar later cum laude afstudeerde als luitenant-ter-zee 3de klasse.

Militaire carrière

Kort na zijn opleiding kreeg hij zijn eerste aanstelling op het slagschip de USS Nevada om enkele maanden later overgeplaatst te worden naar de USS McComick, een torpedobootjager waarop hij twee jaar diende. Begin juni 1938 nam zijn carrière een plotse wending toen hij aan de militaire basis van Groton, Connecticut de opleiding volgde tot onderzeebootofficier. Nog hetzelfde jaar kreeg hij een aanstelling aan boord van de USS S-42, een onderzeeër gestationeerd in Coco Solo, een Amerikaanse marinebasis aan het Panamakanaal.

Enkele maanden voordat de Verenigde Staten door de aanval op Pearl Harbor werden meegesleurd in de Tweede Wereldoorlog, werd Eugene Fluckey, inmiddels gepromoveerd tot luitenant-ter-zee 1ste klasse, overgeplaatst naar een andere onderzeeboot, de USS Bonita. Het eerstvolgend jaar zou hij met de “Bonita” verscheidene patrouilles uitvoeren in de Stille Oceaan. In juni 1942 werd hij evenwel teruggeroepen naar Annapolis om er de “Prospective Commanding Officer’s Course” te volgen, een opleiding die officieren voorbereidt op een aanstelling tot onderzeebootcommandant. In het voorjaar van 1944 werden Fluckey’s aspiraties beloond en kreeg hij het bevel over de USS Barb, de eerste onderzeeboot van de Amerikaanse marine vernoemd naar de Barbus, een geslacht van vissen.

Strijd in de Pacific

Tijdens zijn bevelvoering over de USS Barb ontpopte Fluckey zich tot één van de meest succesvolle onderzeebootcommandanten ooit. Van maart 1944 tot augustus 1945 torpedeerde hij nabij de Chinese kustlijn en in de zeestraat van Formosa niet minder dan 17 schepen waaronder de Yawata Maru, een voormalig passagierschip dat in 1941 door de Japanse marine was omgebouwd tot een cargo- en escorteschip voor konvooien. Eind juli 1945 slaagde hij erin om tijdens een patrouille in de Zee van Ochotsk nabij Karafuto op het door Japan bezette eiland Sachalin met enkele bemanningsleden in een rubberboot aan land te gaan en er met een explosieve lading een trein te laten ontsporen, hetgeen nog nooit eerder gezien was. Het leverde hem niet enkel een vierde “Navy Cross” op maar ook zijn bijnaam “Lucky Fluckey”.

Fluckey’s verdere loopbaan

In augustus 1945 werd Fluckey teruggeroepen naar Groton waar hij vleugeladjudant werd van vlootadmiraal Chester W. Nimitz. Begin juni 1947 voerde hij kortstondig het bevel over de USS Halfbeek om vervolgens toegevoegd te worden aan de Staf van admiraal James Fife, Jr. Van 1950 tot midden 1953 was hij werkzaam als militaire attaché in Portugal. De regering aldaar verleende hem de “Medalha de Mérito Militar”, een onderscheiding die voordien nog nooit was uitgereikt aan een militaire attaché van een vreemde natie. De daaropvolgende jaren oefende hij verscheidene administratieve functies uit. Na zijn benoeming tot vice-admiraal speelde hij in volle Koude Oorlog een belangrijke rol bij de verdere nucleaire ontwikkeling van het onderzeebootwapen. In 1972 hield Fluckey het voor gezien en besloot de actieve dienst te verlaten en met pensioen te gaan.

Het verdere verhaal

Na zijn pensioen vestigde Fluckey zich met zijn echtgenote Marjorie in Sintra, een stadje op enkele kilometer ten noordwesten van de Portugese hoofdstad Lissabon waar ze een weeshuis openden. In 1974 kwam Marjorie er te overlijden maar Fluckey zette met zijn tweede vrouw Margaret het werk verder en baatte het weeshuis nog tot in 1982 uit. In 1992 publiceerde Fluckey zijn boek “Thunder Below” waarin hij zijn wedervaardigheden als onderzeebootcommandant van de USS Barb beschreef.

De 28ste juni 2007 komt Fluckey op 93-jarige leeftijd in Anapolis, de stad waar het voor hem allemaal begon, te overlijden.

Ook interessant: Het eiland Guam – Een strategisch stukje Amerika in Micronesië
…of: Het Pueblo-incident dat bijna een nucleair conflict veroorzaakte
Boek: Thunder Below! – Memoires van Eugene B. Fluckey