Iedereen kent de vraag “wat eten wij vandaag” En het antwoord is meestal: “een soepje, aardappelen, vlees en groente en een toetje”. De werkelijkheid is vaak grappiger. Want ook al staan wij er niet bij stil, met een bintje, een chateaubriand met bismarckgarnituur en een pêche melba verorberen wij in feite een bord met beroemdheden.

In deze rubriek worden de achtergrondverhalen van diverse culinaire woordmakers beschreven.

Kir Royale

Kir is een mengsel van de crême de cassis en witte wijn. Dit drankje is genoemd naar de Franse kanunnik Félix Kir (1876-1968). Hij werd geboren in 1876 te Alise-Sainte-Reine in de buurt van Dijon. Vanwege zijn journalistieke talent en meeslepende retoriek haalde de bisschop van Dijon hem weg van het platteland. In Dijon moest hij de erediensten leiden in de Notre Dame.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen de talenten van Kir pas echt aan het licht. Kir bleek een leidersfiguur te zijn met een enorme moed. Meer dan 5000 Fransen hielp hij uit een concentratiekamp ontsnappen. Hij werd niettemin opgepakt en ter dood veroordeeld, maar maakte op de rechters zo’n sterke indruk dat zij hem gratie verleenden. Hij maakte er een sport van om de bezetter voor aap te houden. Tijdens de Bevrijding werd Kir meteen tot burgemeester van Dijon en afgevaardigde in Parijs gekozen. Hij was toen al 69 jaar oud. Nog ruim twintig jaar zou hij op die stoel blijven zitten. Met hetzelfde vuur waarmee hij in het verzet had gevochten, wiep hij zich in de naoorloogse jaren op als vredesapostel. Om oorlog te voorkomen moesten de volkeren volgens Kir elkaar beter leren kennen. Vooral Rusland lag hem aan het hart. Toen hij op het hoogtepunt van de Koude Oorlog voor een jumelage van Dijon met Stalingrad ijverde, zagen zijn partijvrienden het niet meer zitten. Zijn plan om Chroesjtjov feestelijk op het stadhuis te ontvangen werd eveneens getorpedeerd. De ontmoeting van de twee mannen moest 30 kilometer buiten Parijs plaatsvinden.

Bij de nieuwe verkiezingen in het midden van de jaren zestig koos hij resoluut voor Mitterrand, tegen Pompidou, waardoor hij later automatisch de steun van de communisten kreeg. Toen was het met de stokoude, excentrieke man welletjes geweest. Hij verloor zijn mandaat in het parlement, werd als burgemeester weggestemd en door een gaullist opgevolgd. Maar hij was toen ook al 90 jaar oud. Hij stierf in 1968 te Dijon en ligt in zijn geboortedorp begraven.

Het mengsel van witte Bourgondische wijn of voor een Kir Royal-champagne met een scheutje crême de cassis was tijdens zijn bewind op het stadhuis de standaarddrank.

www.buistbelevingsprojecten.nl

Boek: De taal van toen