Na jarenlange politieke en maatschappelijke discussies is eindelijk de knoop doorgehakt over het lot van de omstreden Muur van Mussert in Lunteren. De Muur van Mussert wordt een Rijksmonument. Dat maakte het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) vandaag bekend.
Jarenlange discussie
Al jaren spreken verontruste historici zich tegen dit voornemen uit. Online, in columns en in brandbrieven lieten museumdirecteuren, hoogleraren, het NIOD en prominente historici hun licht op de kwestie schijnen. Zo pleitten bekende publiekshistorici als Hans Goedkoop, Maarten van Rossem, Geert Mak, Bas Kromhout en Herman Pleij voor het behoud van de Muur van Mussert. Op Historiek werd hier vier jaar geleden al voor gepleit.
De groep die voor behoud van Musserts Muur is lijkt de discussie te gaan winnen. Vandaag werd bekend dat minister Ingrid van Engelshoven van Cultuur de procedure in gang heeft gezet om de Muur van Mussert als Rijksmonument aan te wijzen. Dit na advies van de Rijksdienst voor het Cultuur Erfgoed (RCE).
Van Engelshoven wil de Muur van Mussert behouden om het verhaal van de oorlog te laten doorklinken in volgende generaties:
“De Muur van Mussert herinnert ons aan een donkere tijd die deel uit maakt van onze geschiedenis. We kunnen van deze zwarte bladzijde uit het verleden veel leren.”
Toespraken van Mussert
De Muur van Mussert maakte deel uit van het zogenoemde Nationaal Tehuis dat de NSB in 1936 op De Goudsberg in Lunteren oprichtte. In het collectieve geheugen leeft deze muur voort als de plek waar vanaf NSB-partijleider Mussert tussen 1936 en 1940 toespraken hield, zijn zogenoemde ‘hagespraken’.
De Muur van Mussert, die 150 meter lang en tien meter hoog is, werd in 1938 gebouwd. In de muur kwam een kamertje, waar Mussert regelmatig zat en onder meer zijn brieven aan Adolf Hitler schreef. In totaal organiseerde de NSB zes grote bijeenkomsten bij de Muur.
Lees ook: De Muur van Mussert
Of lees Muur van Mussert in staat van verval
Ook interessant: Sieg des Glaubens in Lunteren
Boek De muur van Mussert – René van Heijningen
