“Over Atlantis publiceren leidt tegenwoordig vrijwel zeker tot reputatieschade”, zo luidt de eerste zin van het boek Van Egypte naar Atlantis. De Boven- en Onderwereld van Osiris. Auteur Wim Zitman is zich goed bewust van het feit dat hij zich met zijn nieuwe boek op dun ijs begeeft waar menigeen in het verleden doorheen is gezakt. En niet zonder reden: Zitman beweert bewijs te hebben gevonden voor het feit dat Atlantis heeft bestaan en hij weet ook waar deze legendarische verzonken stad moet worden gezocht. Direct in de inleiding gooit hij al zijn kaarten op tafel:
“Nu de restanten van Atlantis eindelijk zijn gevonden kunnen we ons gaan richten op een nieuw wereldbeeld”.
Dat is nogal wat! Bij het lezen van zo’n bewering krijg ik een heel tegenstrijdig gevoel. Allereerst maakt een bijna kinderlijk gevoel van enthousiasme zich van mij meester: ‘Ja, eindelijk! Atlantis is echt, de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn!’ Maar al vrij snel daarna denk ik ook bij mezelf: ‘Dat kan je wel beweren maar ik moet het nog maar zien’. Want het bestaan van Atlantis en de locatie daarvan is, wat mij betreft, een mysterie dat thuishoort in het rijtje van de heilige graal en de moordenaar van JFK: mateloos fascinerende onderwerpen waar al even fascinerende theorieën de ronde over doen. Maar ook niet meer dan dat: theorieën. Voor mijn gemoedsrust heb ik misschien daarom ook maar geaccepteerd dat we nooit verder zullen komen dan ‘Stel je nou eens voor dat…’
Een ander wereldbeeld
En deze manier van denken is juist een deel van het probleem, in elk geval waar het de Egyptologie betreft. Net als in zijn eerdere boek Het Horus Enigma schuwt Zitman ook dit keer de controverse niet. Volgens Zitman ontbreekt het zijn collega’s namelijk aan wetenschappelijke moed om ons verleden diepgaand en onbevooroordeeld te onderzoeken. Dit soort onderzoek stuit op gevestigde belangen en reputaties en daardoor zou men niet open staan voor herziening van het gangbare wereldbeeld dat zorgvuldig is opgebouwd.
Volgens die gangbare opvatting zouden de oudste beschavingen rond 3000 v.Chr. zijn ontstaan. Zitman is het hier niet mee eens. Het papyrus van Turijn uit de tijd van farao Ramses II (13e eeuw v.Chr.) werpt dit wereldbeeld helemaal omver. Daar blijkt uit dat het begin van de Egyptische beschaving ligt in 11.249 v.Chr. Egypte is dus veel ouder dan men over het algemeen aanneemt. Een flinke knuppel in het hoenderhok van de egyptologie.
Zonder kader geen geschiedenis
Hoe kwamen de oude Egyptenaren in het land van de Nijl terecht? Wat ging er aan vooraf? Zitman stelt, naar mijn mening terecht: een geschiedenis van het oude Egypte zonder kader is geen geschiedenis. En met Van Egypte naar Atlantis geeft hij dat kader. Het boek beschrijft de resultaten van zijn onderzoek. De auteur publiceert, naar eigen zeggen, voor het eerst Oudegyptische tekst- en bronnenmaterialen over hun bakermat. Volgens hemzelf bijzonder, want volgens egyptologen zou dergelijk materiaal namelijk niet bestaan. Maar de Egyptenaren geven wel degelijk een aanwijzing over de plaats van hun herkomst en wel op de westelijke ommuring van de Tempel van Horus in Edfu.
De Griekse naam Atlantis komt in de Oudegyptische tekst niet voor maar er wordt wel gesproken over drie eilanden waaruit hun eerste thuisland bestond, een vulkanische eilandengroep in het westen. Uit het langdurige onderzoek van Zitman blijkt, zo beweert hij, dat de bakermat van de oude Egyptenaren bestond uit de uitgedoofde vulkanische berg ‘Great Meteor’ en de twee ‘Cruiser Zeebergen’, gelegen aan de westkust van Afrika, vlakbij de Canarische Eilanden, Madeira en de Azoren… Dit was Atlantis!
Geometrie in optima forma
Plato’s omschrijving van Atlantis kan nooit worden geverifieerd als men de zaken blijft onderzoeken binnen het strakke stramien van de eigen wetenschappelijke discipline, zo zegt Zitman. Het antwoord moet worden gezocht in de geografie, waar de geometrie en geomorfologie deelgebieden van zijn. Zitman heeft de geomorfologische overeenkomsten van de drie zeebergen en de drie piramiden van Gizeh ontdekt. Zoals blijkt uit de teksten die ze hebben nagelaten bouwden de Egyptenaren voor de eeuwigheid omdat zij niet wilden dat hun wereldbeeld verloren zou gaan. Zij bouwden de piramiden als aanwijzing waar ze vandaan kwamen: Atlantis. ‘Het geheim van Gizeh is definitief onthuld’.
Volgens geofysici en geologen zou het niet mogelijk zijn dat de eilandengroep aan de Afrikaanse westkust destijds boven het water uitstak. Maar Zitman legt zich daar niet zo makkelijk bij neer:
“Geofysici en geologen weten naar mijn mening niet hoeveel de zeespiegel werkelijk gestegen is. Zij gaan uit van 100 tot 120 meter. Volgens mij is dat eerder 300 meter geweest, en in dat geval hebben de drie toppen van de zeebergen nog heel lang boven de zeespiegel uitgestoken.”
En afgaande op de afbeelding in het boek zijn de overeenkomsten tussen de ligging van de zeebergen en Gizeh inderdaad opvallend. Ook interessant is dat de afstand tussen de drie zeebergen en Gizeh, gemeten tussen lengtemeridianen, nauwkeurig 60 graden is. “Geometrie in optima forma”, aldus Zitman.
Over Het Horus Enigma schreef ik eerder:
“[…] het bevat redelijk wat technische wetenschappelijke informatie, begrippen, literatuurverwijzingen, opsommingen et cetera. Daarom is het boek, naar mijn mening, vooral voor ingewijden […] van grote toegevoegde waarde”.
Ook in Van Egypte naar Atlantis geeft Zitman een overvloed aan materiaal ter ondersteuning van zijn bewering maar op een veel toegankelijkere manier. Het boek leest ‘lekkerder’, een goede zaak want ik denk dat hij hiermee misschien een groter publiek kan aanspreken. En dat mag ook wel want, zoveelste theorie of niet, het is een ontzettend interessant onderwerp. Atlantis is gevonden. Stel je nou eens voor…
Boek: Van Egypte naar Atlantis – de boven- en onderwereld van Osiris
