Jona Lendering

De Obeliskentempel is vermoedelijk het bekendste heiligdom van Byblos. De tempel is in de hellenistische of Romeinse tijd herbouwd; in het latere heiligdom zijn sommige van de oeroude obelisken hergebruikt.

Eén van de heiligdommen in Byblos staat bekend als de Torentempel. Veel is er niet van over. Eigenlijk alleen een soort podium, waarop wel of niet een toren kan hebben gestaan. Groot was de cultusplek in elk geval niet.

De L-vormige tempel, tegenover de tempel van de Dame van Byblos gelegen aan het heilige meer, had helemaal geen L-vorm. Het was een gebouwtje met drie cultusplekken op een soort pleintje, met achteraan nog en vierde cultusplek.

Vandaag de Dame van Byblos ofwel Ba’alat Gubla. De Egyptenaren identificeerden haar lange tijd met hun godin Hathor. Na de IJzertijd lijkt ze gelijkgesteld te zijn aan Astarte.

De noordwestelijke poort van Byblos, ook wel aangeduid als Porte de la mer omdat hij uitziet op de noordwestelijke haven, is een beetje vreemd. Welke idioot bouwt nu een trap in een poort?!

Vanaf het einde van het vierde millennium v.Chr. stuurde men vanuit Byblos cederhout naar Egypte. En er kwamen allerlei kostbaarheden terug. Naarmate de havenstad rijker en rijker werd, werden de verschillen met de omgeving groter. En dus de jaloezie.

Byblos kent een groot, oeroud gebouw dat de Franse archeologen aanduidden als de “Grande Résidence”. Groots was het zeker, althans voor wie zo praktisch is geen energie te verspillen aan het opwerpen van piramiden.

Het plateau waarop Byblos verrees, bestaat uit twee keihard geworden duinen. Daar tussenin lag nog tot in de jaren dertig van de vorige eeuw een bron.

Byblos is interessant omdat het feitelijk de eerste wereldhaven is. Dankzij de rivier de Adonis was het eenvoudig cederhout uit de Libanonbergen naar de kust te brengen.

De naam Adonis is onmiskenbaar Semitisch – Adon betekent zoiets als “heer” – maar over de oudste, Fenicische mythe valt weinig te weten.