Matthijs van Nieuwkerk wilde zelf graag even aandacht besteden aan wat van deze controversiële kunst van het duo. Zo ontwierp Studio Job voor een inwoner van Amsterdam een hekwerk. Dit hek zou rond zijn landhuis aangelegd moeten worden. Van Nieuwkerk: “Jullie hebben een hek bedacht wat heel veel te maken heeft met concentratiekampen in Duitsland”. Job Smeets reageert direct:
Oehhhh, zo zou ik het niet per se willen zeggen.
Prima, dan kijken we even naar het ontwerp van het hek. We zien prikkeldraad, schoorstenen die doen denken aan de schoorstenen van vernietigingskampen en een bel met daarop de Latijnse tekst suum cuique (jedem das seine). Nynke Tynagel wil over die laatste verwijzing naar de tekst die in de Tweede Wereldoorlog de toegangspoort van concentratiekamp Buchenwald ‘sierde’ nog wel even iets inhoudelijks kwijt:
Het is eigenlijk een hele luchtige uitspraak.
Job Smeets krijgt vervolgens de gelegenheid uit te leggen waar dit controversiële ontwerp is gemaakt. Een helder verhaal krijgt de kijker echter niet voorgeschoteld. De ontwerper stelt dat hij zich fundamentele vragen heeft gesteld. ‘Wat is een hekwerk en waarom hebben wij als mensen een hekwerk nodig?’.
Omdat wij in ons werk altijd op zoek zijn naar iconen zoek je natuurlijk naar het icoon van een hekwerk.
Jaja…
Bij mij persoonlijk stonden alle haren al recht overeind, zeker omdat wat mij betreft geen degelijk verhaal kwam over nut en noodzaak van dit voor velen ongetwijfeld schokkende hekwerk. Als tafeldame Claudia de Breij vraagt of het duo bij het maken misschien nog had getwijfeld, wellicht vanwege de gevoeligheden, reageert de niet erg spraakzame Nynke Tynagel nog een keer:
Je hoeft niet altijd goed nieuws te brengen.
Tynagel snapt bovendien de ophef niet. Er kijken toch ook veel mensen met een zak popcorn op schoot naar oorlogsfilms? En Job Smeets weet er ook nog wel één: er rijden dagelijks ook veel touringcars naar concentratiekampen. Dat is ook een soort entertainment toch?
Het duo hoeft ook niet altijd goed nieuws te brengen, natuurlijk niet. Maar welk nieuws brengen ze dan in vredesnaam? Ze vertellen het niet en, erger nog, er wordt niet echt naar gevraagd door de kopstukken van de zo op verschilligheid prat gaande VARA.
Het ontwerpersduo blijkt ook nog een tafelkleedje te hebben gemaakt dat verwijst naar de holocaust. Ook dit kleedje komt nog even ’ter tafel’. Op het kleedje zijn onder meer vier wachttorens van een concentratiekamp te zien, samen met prikkeldraad. Claudia gniffelt wat en lijkt het wel komisch te vinden. Job Smeets legt uit:
Je hoeft niet altijd een bloemetjeskleed te maken.
Smeets vertelt verder dat het om de discussie gaat. Welke discussie blijft onduidelijk en erger, hij wordt bij De Wereld Draait Door ook niet gevoerd. Nynke Tynagel wil er graag ook nog wel, kort en bondig, iets over kwijt:
Het is gewoon een thematiek.
Dat Tynagel en Smeets met dit soort non-antwoorden wegkwamen, was wat me na het item nog het meest dwars zat. Er werd op geen enkel moment echt doorgevraagd en daarmee was De Wereld Draait Door eigenlijk weer eens niets meer dan een platform voor reclame en promotie. Dat Studio Job objecten maakt die ik op het eerste gezicht walgelijk vindt, daar gaat het hier niet om. Er wordt zoveel walgelijke kunst gemaakt en het staat mij vrij die kunst al dan niet te bekijken. Mij zit het vooral dwars dat de VARA zeer controversiële kunst (en in mijn ogen walgelijke) op primetime de zender op slingert en vervolgens verzuimt daar een degelijke inhoudelijke discussie over te voeren. Ik hoor Claudia de Breij nog giechelen.
Lekker verschillig.
Lees ook: Reactie Studio Job op commotie ‘holocaust-objecten’
