De Wallen in Amsterdam, benaming voor een oude havenwijk in Amsterdam die even beroemd als berucht is vanwege de raamprostitutie. Met de Wallen wordt meestal het gebied tussen de Warmoesstraat en de Zeedijk bedoeld.
Amsterdam staat van oudsher bekend om de wijdverspreide prostitutie. In 1680 al verscheen het populaire boek, Het Amsterdamse Hoerdom.
De Wallen liggen in het oudste deel van Amsterdam aan de burgwallen in het oude centrum. Tot de aanleg van het Noordzeekanaal en het Centraal Station in 1880 zijn de Wallen een havengebied. Tussen de pakhuizen worden daarom voor de havenarbeiders ook ‘plekken voor vertier’ gebouwd. Nadat de haven weg is, blijven de havenarbeiders naar de Wallen komen. Algemeen heerst de opvatting dat Amsterdam een groot vrouwenoverschot heeft, waardoor zeemannen van heinde en verre naar de Wallen komen.
Als er in de negentiende eeuw op steeds meer plaatsen een bordeelverbod komt, trekken steeds meer prostituees naar Amsterdam. Begin twintigste eeuw wordt Amsterdam door sommigen gezien als de ‘hoofdstad van de zonde’.
Terwijl fatsoen en beschaving steeds belangrijker wordt in de samenleving, neemt de nieuwsgierigheid naar de Wallen steeds meer toe. Vooral schrijvers en journalisten zien die nieuwsgierigheid graag bevredigd. Met name de boeken van commissaris H. Voordewind, die voor en na de Tweede Wereldoorlog werkt in bureau Warmoesstraat (aan de rand van de Wallen), worden erg populair. In de boeken wordt vooral een gemoedelijke en volkse sfeer geschetst. Diezelfde sfeer word beschreven in de politieromans van een rechercheur van hetzelfde bureau, Appie Baantjer. Zijn boeken verschijnen vanaf 1965.
Onderwereld
In de jaren vijftig en zestig worden de Wallen opgeschrikt door een aantal moorden op prostituees. Deze donkere kant, doet de fascinatie naar die ongewone wereld alleen maar toenemen. De criminaliteit in de oude havenwijk neemt in de jaren ’70 nog meer toe, als de onderwereld haar intrede doet. Met name drugsdealers houden zich op in de hoerenbuurt, die internationaal bekend staat als het Red Light District’. Momenteel zijn het met name de mensenhandelaars die de Wallen een slechte naam bezorgen. Zo’n 75 procent van de prostituees die op de Wallen werken is van buitenlandse afkomst.
De politiek en De Wallen
Het liberale Nederlandse beleid ten aanzien van prostitutie vindt zijn oorsprong in de Franse Tijd. Als de Bataafse Republiek in 1806 door de Fransen wordt ingelijfd, worden ook hun wetten hier van kracht. Sinds 1811 is ‘hoerery’ daardoor legaal, mits de prostituees zijn geregistreerd en zich regelmatig lichamelijk laten onderzoeken. Als de Fransen weer weg gaan, wordt het beleid door de jaren heen wat aangescherpt. Eind negentiende eeuw wordt zelfs een bordeelverbod ingesteld en in 1911 worden de ‘zedelijkheidswetten’ ingesteld, waardoor het tonen van pornografisch materiaal ook wordt verboden.
In 2000 wordt het bordeelverbod geschrapt, waardoor prostitutie officieel is gelegaliseerd.
Door de criminele activiteiten die zich afspelen rondom de Wallen komt het gedoogbeleid steeds meer onder druk te staan. Met name vrouwenhandel is een probleem. Op een internationale lijst van meest populaire bestemmingen van vrouwenhandelaars staat Amsterdam erg hoog.
In Amsterdam worden steeds minder vergunningen verstrekt aan exploitanten van sekshuizen. De huidige Amsterdamse wethouder Lodewijk Asscher wil bovendien de minimumleeftijd verhogen naar 23 jaar en tussen vier en acht uur ’s ochtends de Wallen sluiten, omdat er dan veel gewelddadigheden plaatsvinden.
Toeristische trekpleister
Hoewel het Nederlandse liberale beleid door verschillende landen wordt veroordeeld, komen er jaarlijks zo’n 2,5 miljoen toeristen naar de Amsterdamse hoerenbuurt. De Wallen zijn sinds 2008 ook opgenomen in de Canon van Amsterdam.
- Boek: Aan de Amsterdamse Wallen
- DVD-serie: Baantjer Complete Serie
- Boek: De Wallen Foto’s – 1993-1996