De allegorische betekenis van deze afbeelding van een galant feest is nog steeds niet volledig ontraadseld. Naast reminiscenties aan de traditie van de middeleeuwse ‘tuin der liefde’ en aan Italiaanse feestvoorstellingen zijn in het schilderij onweerlegbaar elementen uit Rubens’ privéleven terug te vinden. De kunstenaar was in 1631 gehuwd met Helena Fourment, zijn tweede vrouw. Hij verheerlijkte vanaf dan deze gelukkige verbintenis in meerdere schilderijen en nam het gelaat van zijn jonge echtgenote als model voor verscheidene vrouwenfiguren. De meest directe verwijzing naar zijn reële leefomgeving is echter de achtergrondarchitectuur, die sterk geïnspireerd is op zijn woning in Antwerpen.

Aan de rechterkant van het terras daalt een jong stel de trap af, samen met een hondje, zinnebeeld van de huwelijkstrouw. Ook dit paar richt zijn schreden naar de groep dames in het midden. De vrouw, die met een vliegenkwast zwaait, loopt hier voorop alsof zij haar partner leidt. Net boven hun hoofd staat een fonteinfiguur: de op een dolfijn gezeten liefdesgodin Venus, die een waterstraal uit beide borsten perst. Uiterst rechts, op de rand van de fontein en direct naast Venus, zit een pauw. Deze vogel gold als het attribuut van de godenmoeder Juno. Rubens verenigde de figuur van Venus met die van Juno tot één metafoor voor de echtelijke liefde.

Bovenstaande tekst en afbeeldingen zijn afkomstig uit het boek De Vlaamse meesters in detail van Till-Holger Borchert. Zie ook: Charon vaart de Styx over – Joachim Patinir