Het roeiblad is volgens de archeologen van ADC ArcheoProjecten qua ontwerp “een technisch hoogstandje” en vergelijkbaar met hedendaagse exemplaren. Veertienhonderd jaar geleden blijkt men met twee riemen (scullen) te hebben geroeid en ook was men destijds al goed op de hoogte van de meest effectieve overbrenging van spierkracht op het water.
Het roeiblad werd gevonden in een waterput uit de Merovingische periode (6de-7de eeuw na Chr.) die deel uitmaakte van een nederzetting, opgegraven in het plangebied Hoogeland in Naaldwijk. Voor de bouw van waterputten gebruikte men doorgaans afgedankt hout, soms van vaartuigen.
Dat er een roeiriem is aangetroffen is volgens de archeologen uniek. Uit de kromming van het blad en de gladde afwerking van de binnenzijde maken de onderzoekers op dat de maker het ontwierp met het oog op effectiviteit. Het ontwerp vertoont overeenkomsten met moderne roeibladen van kunststof, waar jaren van technisch onderzoek en verbetering aan voorafging. De technische inzichten in de Vroege Middeleeuwen blijken maar weer eens verre van primitief te zijn geweest.
Omdat over de scheepsbouw en de vaartechniek in die tijd nauwelijks iets bekend is, is dit roeiblad een belangrijke vondst. Waarschijnlijk voer men in boomstamboten die met enkele planken werden opgehoogd en gebruikte men twee roeiriemen met roeibladen zoals deze. Het eikenhouten blad is voor het grootste deel bewaard gebleven en meet inclusief een stuk van de schacht (de steel van de roeiriem) 48 centimeter. Het is symmetrisch en in de lengte enigszins gekromd.
Over de bolle zijde van het blad loopt een afgewerkte middenrib die zorgt voor stevigheid bij de hals: de overgang van blad naar schacht. De holle zijde is glad. De vondst is geconserveerd en gereed voor nader onderzoek, dat zal plaatsvinden in het recent opgerichte Scheeps Archeologisch Laboratorium (SAL) van ADC ArcheoProjecten in Amersfoort.
