Op 4 mei 1949 verongelukte in Italië het gehele elftal van Il Grande Torino (AC Torino) aan de voet van de basiliek van Superga, bij Turijn. Van het toentertijd wellicht beste team van Europa overleefde geen enkele speler de ramp. Eenendertig mensen vonden de dood. De schok was zo groot dat een miljoen mensen in Turijn op straat kwamen om de spelers de laatste eer te betonen.
Zes maanden voor de vliegramp speelde dit zelfde AC Torino een vriendschappelijke wedstrijd in het Brusselse Drie Linden-stadion. Dit zeer onbekende sport-complex is nog steeds het op één na grootste stadion van België (40.000 toeschouwers), maar profsport wordt er niet gespeeld.
Op 11 november 1948 was de opening van dit bijzondere bouwwerk waarvoor Il Grande Torino was uitgenodigd om een gala-wedstrijd te komen spelen tegen een Brusselse selectie (Royal Racing Club Brussel) Zo’n 40.000 toeschouwers zagen Torino met 0-3 winnen. Het was tevens de enige keer dat het stadion ooit vol zou zitten.
Royal Racing Club Brussel verhuisde naar dit complex omdat het vroegere Vivier d’Oie stadion (Ganzenvijver) compleet verouderd was geworden. Racing was echter niet meer de kampioensploeg van weleer en trok in die jaren relatief weinig publiek. Dat ging nog een tijdje goed, maar al in 1954 slaagde de club er niet meer in om het bouwwerk af te lossen en verhuisde daarom naar de Heizel (nu Koning Boudewijn-stadion).
Zes jaar later vestigde RRC Boitsfort zich in het Drie Linden-stadion. Deze ploeg speelt er nu nog altijd en draagt ook de naam Royal Racing Club nog steeds in haar naam. De letters RRC verwijzen naar dit verleden. Na een van de vele fusies die de club kende ging Racing namelijk op in RRC Boitsfort. Ook de vroegere atletiekvereniging van Racing sport nog steeds in het stadion.
Lindebomen
De naam van het stadion is afkomstig van de drie lindebomen die zich op een naburige rotonde bevinden. Enige tijd klopte de naam eigenlijk niet meer en stonden er door sterfte minder dan drie lindes op het rondpunt, maar momenteel zijn er geheel in stijl weer drie bomen aanwezig. Het is tevens het op één na hoogste geografische punt van Brussel.
Sinds 2010 is het stadion aan de Léopold Wienerlaan 60 zelfs een beschermd monument. Er was zelfs enige tijd sprake van dat het Drie Linden-stadion de thuisbasis van de wereldberoemde Memorial Van Damme-atletiek meeting (Diamond League) zou worden. Dat lijkt echter wat erg optimistisch gezien het zeer beperkte service- en veiligheidsniveau van het stadion. Hoewel het geheel in 2011 gerenoveerd werd, is het toch nog steeds een vrij kaal geheel en bepaald geen moderne entourage zoals het Koning Boudewijn-stadion waar het grote atletiek-spektakel nu plaatsvindt. Aardig om nog te vermelden is dat de tennisacademie van zevenvoudig Grandslam winnares Justin Henin ook in dit complex te vinden is. Over Belgische trots gesproken.
Bijzonder aan het Drie Linden-stadion is dat je er compleet aan voorbij zou kunnen lopen als je het bestaan ervan niet kende. Achter bomen, struiken en een aarden wal ligt het grote stadion perfect verscholen in de fraaie Brusselse (tuin)wijk Floréal. Het stadion is vrij toegankelijk en wie binnentreedt wordt verrast door de grote ruimte die zich plotseling ontvouwt. Zo’n machtig stadion verwacht je niet in zo’n keurige, rustige, groene wijk. Verbazingwekkend!
Het geheel heeft wel iets weg van een Romeins amfitheater. De zitplaatsen zijn niet voor niets van grof beton, een materiaal dat al bij de Romeinen bekend was. Grappig en bijzonder om te zien is verder dat er een boom in het stadion gemetseld zit. Toeschouwers kunnen er tegenaan gaan zitten en lui naar de wedstrijd kijken. Iets wat je niet vaak ziet in grote voetbal-tempels. Het geheel maakt sowieso een zeer groene indruk omdat het stadion omgeven wordt door (linde)bomen en zelfs aan een stuk bos grenst. Een prettige entourage voor een voetbalwedstrijd. Het is weer eens iets anders dan al die gelikte, commerciële, moderne stadions met te veel sponsornamen op de gevel. Het doet aan vroeger tijdens denken toen voetbal nog een hobby was voor amateur-sporters en geen profsport. Zo was het spel ook bedoeld in eerste instantie. Pas later werd voetbal commercieel, wat niet op alle fronten positief heeft uitgepakt.
Tribune
Het Drie Linden-stadion bezit ook een wat nieuwere tribune die echter niet misstaat ten opzichte van de rest van het complex. Vanaf dit modernere gedeelte van het stadion heeft men een goed zicht op de wedstrijden en zit men wat comfortabeler. Dat andere gedeelte is ook prima qua uitzicht, maar het zit-comfort is daar wel duidelijk van jaren ’40 niveau toen men minder verwend en veeleisend was dan tegenwoordig. Er zijn hier geen afzonderlijke stoeltjes en men zit op een ruig soort beton. Zo basaal en spartaans zijn moderne bezoekers het duidelijk niet meer gewend.
Om het veld ligt een sintelbaan wat de afstand tot het veld wat groter maakt voor de toeschouwer, maar ruimtelijk gezien de kuip ook weer indrukwekkender maakt. Het stadion is omgeven door verschillende andere sportvelden waar men tal van sporten kan beoefenen waaronder rugby, atletiek, tennis en jeu de boules (Petanque).
Tijdens mijn bezoek speelt RRC de Boitsfort tegen St-Josse FC (FC Sint Joost). Tijdens de wedstrijd zien we een eenzame hardloper over de atletiek-baan rennen. Niemand van de ongeveer honderd toeschouwers die er aandacht aan besteedt. Op een bijveld spelen ondertussen de amateurs van Anderlecht op een fraai en door bos omgeven veld tegen de tweede ploeg van Boitsfort.
Delvaux
Het mysterieuze Drie Linden-stadion heeft een absurdistisch en bijzonder kantje. De wereldberoemde surrealistische schilder Paul Delvaux woonde niet voor niets vierendertig jaar lang in Watermaal-Bosvoorde. De dichtbij gelegen treinstations van de gemeente heeft hij niet voor niks verschillende keren in zijn schilderijen opgenomen. Of hij het Drie Linden-stadion ooit bezocht heeft is niet bekend, maar dat hij het bijzondere stadion wel gewaardeerd zou kunnen hebben, lijkt bepaald niet ondenkbaar…
Ook interessant: De Kuip – Geschiedenis van het stadion van Feyenoord
En: Bezienswaardigheden in Brussel
