Satirische tekeningen en spotprenten waren zeer populair tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ze verschenen in kranten en tijdschriften en kregen geregeld ook een plek op ansichtkaarten en affiches. Voor de verschillende mogendheden waren de tekeningen ook van belang omdat ze de publieke opinie konden beïnvloeden of bepaalde gebeurtenissen uit konden vergroten. Tijdens de oorlog verschenen er ook verschillende satirische kaarten van
Het Tapijt van Bayeux behoort tot de belangrijkste bronnen van de Europese middeleeuwse geschiedenis en trekt jaarlijks meer dan een kwart miljoen bezoekers. Interesse voor historie en/of kunst zal voor de meeste van hen reden zijn om naar Bayeux af te reizen, maar in het verleden werd het tapijt ook wel om politieke redenen gewaardeerd.
De misschien wel opvallendste film over de ramp met de Titanic komt uit 1943. Deze Duitse spektakelfilm in zwart-wit verscheen midden in de Tweede Wereldoorlog en werd gemaakt door de nazifilmindustrie als propaganda tegen het vijandige Engeland.
Tijdens de Russische Oktoberrevolutie van 1917 grepen de bolsjewieken, onder leiding van Lenin, de macht in de Sovjet-Unie. Zij probeerden hierna om zo veel mogelijk sympathisanten voor het communisme te verenigen en schakelden in minder dan twee jaar tijd alle anti-communistische kranten uit.
De waarheid laten zien, de feiten weergeven, 'de leugen op zijn smoel slaan'. Zo beschrijft de graficus, animatiekunstenaar en decorontwerper John Heartfield in 1967 tijdens een interview het doel van zijn politieke fotomontages. Zijn beeldsatire wil aanklagen, ophelderen en ontmaskeren. Het is een middel in de politieke strijd.
In het Duitsland van Hitler was het doel van het onderwijs het creëren van nazi’s. Dat verklaarde Rijksminister van Onderwijs Bernhard Rust in 1938. Jongens moesten klaargestoomd worden om de Führer en de natie te dienen als soldaat, voor meisjes was een toekomst als zorgzame huismoeder weggelegd. Om kinderen in het nationaalsocialistische gareel te krijgen, werd uitgepakt met een arsenaal
Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid heeft een collectie Japanse propagandafilms uit de Tweede Wereldoorlog online toegankelijk gemaakt. De films werden gebruikt als propaganda in voormalig Nederlands-Indië, dat van 1942 tot 1945 werd bezet door Japan.
Na eerdere boeken over onder meer kerst in de Tweede Wereldoorlog en een SS-officier die probeerde de Holocaust te stoppen, publiceerde WOII-kenner Kevin Prenger recent het boek Kolberg, over de laatste propagandafilm van de nazi’s. Joseph Goebbels was nauw betrokken bij de totstandkoming van deze film die in Duitsland nog altijd verboden is. Historiek stelde Kevin Prenger enkele vragen over
Tijdens het Internationale Militaire Tribunaal in Neurenberg werden de politici, ambtenaren en militaire leiders aangeklaagd die hoofdverantwoordelijk werden gehouden voor de nazimisdaden. Onder de tweeëntwintig kopstukken die van 20 november 1945 tot 1 oktober 1946 terecht stonden bevonden zich twee propagandisten, Julius Streicher en Hans Fritzsche.
Op 30 januari is het vijfenzeventig jaar geleden dat Hitlers laatste propagandafilm in première ging. De titel van deze door de Duitse regisseur Veit Harlan geregisseerde film is ‘Kolberg’.
Waar oorlog wordt gevoerd, wordt propaganda bedreven. Zo ook in het geval van Operatie Market Garden. Het thuisfront wordt onder meer via krant, radio en bioscoopjournaals op de hoogte gehouden van de gevechten in Nederland. Vanuit de gevechtslinies fotograferen de legerfotografen erop los. Maar wat leggen zij wel, of juist niet, vast in deze propagandastrijd?
In Hitlers Duitsland werd geen propagandamiddel onbeproefd gelaten om de geestdrift onder de jeugd op te stoken. De continuïteit van het Derde Rijk hing immers van hen af. Die propaganda was succesvol: veel jongeren bleven tot het bittere einde geloven in de heilstaat die de Führer hun jarenlang had voorgehouden.
De beruchte strijdkreet ‘Sieg Heil’ van Adolf Hitler en consorten heeft mogelijk een bijzondere oorsprong. De beruchte strijdkreet ‘Sieg Heil’ van Adolf Hitler en consorten heeft mogelijk een bijzondere oorsprong. Het idee achter deze intimiderende yell zou volgens Hitlers geldschieter Ernst Hanfstaengl (1887-1975) afkomstig zijn uit de Verenigde Staten.
Zo dramatisch als zijn regeerperiode was, zo banaal was Stalins dood. Op 1 maart 1953 werd de Sovjetdictator in zijn datsja in Kuntsevo, ongeveer vijfentwintig kilometer ten oosten van Moskou, door zijn personeel bewusteloos aangetroffen op de vloer van zijn slaapkamer. Hij werd op een bank gehesen waar hij na drie dagen stierf. Als voornaamste doodsoorzaak werd een hersenbloeding vastgesteld.
De Olympische Spelen van 1936 werden gehouden in Berlijn en zijn de geschiedenisboeken ingegaan als de Olympische Spelen van Adolf Hitler.
Spanjaarden waren volgens inwoners van de Nederlanden "gierig, trouweloos, obscuur, gemeen, tiranniek, listig, meedogenloos en arrogant".
Toen de film Der Ewige Jude (De eeuwige Jood) in november 1940 in Berlijn in première ging, was dat een nieuw dieptepunt in de nazipropaganda.
Het begrip propaganda is in de zeventiende eeuw uitgevonden binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Vooral in de negentiende en twintigste eeuw werd propaganda – versterkt door de opkomst van het nationalisme – mogelijk door nieuwe uitvindingen als de radio, film en televisie. Wat houdt propaganda in en wat zijn de kenmerken qua vorm en inhoud?
De Hunnenrede is de benaming voor een fanatieke redevoering die de Duitse keizer Wilhelm II op 27 juli 1900 gaf in de Noordduitse havenstad Bremerhaven. Dit ter gelegenheid van het vertrek van het Duitse Oost-Aziatische Expeditiekorps naar China, om de Bokseropstand neer te slaan. De rede werd tijdens de Eerste Wereldoorlog door de Britten voor propaganda-doeleinden gebruikt.
Rond 1930 wilde de Sovjet-Unie buitenlandse toeristen trekken om vreemde valuta binnen te halen en het imago te verbeteren.
De Amerikanen hadden in de jaren 1944 en 1945 een wel heel origineel plan voor hun anti-nazipropaganda: ze zetten neppoststukken in.
