‘Schrikvogel verscheurde prooi met snavel’

De angstaanjagende looproofvogel, familie van de zogenaamde schrikvogels (Phorusrhacidae), wordt beschouwd als één van de voorlopers van onze huidige vogels.

De Andalgalornis was ongeveer anderhalve meter hoog, woog om en nabij de veertig kilo en kon net als onze huidige struisvogel niet vliegen. Het was echter zijn enorme, bijna disproportionele en veertig centimeter grote schedel, voorzien van een indrukwekkende havikachtige snavelbek, die hem voor heel wat landdieren tot een gevreesde tegenstander maakte.

De Andalgalornis leefde naar schatting zo’n 60 miljoen jaar geleden op het Zuid-Amerikaanse continent en zou volgens de meeste wetenschappers een miljoen jaar geleden zijn uitgestorven. Met behulp van biomechanische computermodellen zijn wetenschappers erin geslaagd meer te weten te komen over de manier waarop de oervogel zijn prooien benaderde. De vogel gebruikte zijn imposante schedel met snavelbek om op zijn prooien in te hakken en ze zo te doden. De schedelbouw van het dier was door zijn grote omvang relatief rigide. Dit kan verklaren waarom de prehistorische jager vermoedelijk zijn nekspieren gebruikte om opeenvolgende neerwaartse uithalen en slagen uit te delen, waarbij de snavelbek fungeerde als een soort weerhaak die het vlees als het ware bij iedere inslag uit de prooidieren rukte. Eenmaal gedood kon de prooi dan verder uit elkaar worden gereten.

Onderzoeksleider Federico Degrange, verbonden aan het Argentijnse ‘Museo de Ciensias Naturales de la Plata’, zegt tegenover de Spaanse krant El Mundo dat er niet eerder een schrikvogel zo uitvoerig is onderzocht. Degrange wil nu graag dat de Zuid-Amerikaanse ecosystemen van miljoenen jaren geleden worden onderzocht om zo een beeld te krijgen van de wereld waarin de schrikvogel rondliep.

De wetenschappers hebben hun onderzoeksresultaten gepresenteerd in het wetenschappelijke tijdschrift PLoS One.