Toch valt tussen de regels door te lezen dat Julianus geen slechte keizer was. Hij ontsloeg het hoofd van de keizerlijke garde, Laetus: niet alleen had hij Commodus opgeofferd, hij was ook niet in staat geweest Pertinax te beschermen. Aan het hoofd van de garde stonden vanaf nu twee commandanten, die elkaar in de gaten konden houden. Julianus hield het hoofd koel toen de stedelijke bevolking de volgende dag rellen begon te trappen en ondernam geen actie tegen zijn persoonlijke vijanden, zoals Cassius Dio. Julianus’ probleem was dat hij geen leger had: alleen de keizerlijke garde steunde hem. En de garde had al twaalf jaar niet meer hoeven vechten.
Op 1 april 193, vier dagen na de moord op Pertinax, hoorde Lucius Septimius Severus, die zich bevond in Carnuntum bij Wenen, dat Pertinax was vermoord. Severus lijkt betrokken te geweest bij de coup tegen Commodus en hij moet plannen hebben gehad om met zijn leger Italië binnen te vallen als de gladiator-keizer de moordaanslag zou hebben overleefd en de garde wilde inzetten tegen de aanhangers van Pertinax. Die plannen werden nu uitgevoerd – niet meer om Pertinax te beschermen, maar omdat het keizerschap klaar lag om te grijpen.
Stap één was het ondergraven van de legitimiteit van Julianus: we zagen al dat hij werd weggezet als iemand die de macht bij opbod had gekocht. Door het zo te presenteren, won Severus al snel de sympathie van de gouverneurs van de aangrenzende provincies. Dat zal enige dagen hebben gekost, maar op 9 april voelde Severus zich sterk genoeg om de tweede stap te zetten: hij liet zich door het garnizoen van Carnuntum, het Veertiende Legioen Gemina, uitroepen tot keizer en adopteerde de naam van de vermoorde Pertinax. De legers van de Donau en Rijn zullen het hebben gewaardeerd dat Severus hun oude commandant zo eerde.
De uitschakeling van Julianus was hierna een kwestie van tijd. Zijn gezag desintegreerde. De senatoren die hij als gezanten naar Severus stuurde, liepen naar de rebel over. Julianus’ voorstel om de Vestaalse maagden als smekelingen te sturen, werd weggestemd. Dus erkende hij Severus als mede-keizer, waarop deze rechtstreeks bevelen begon te geven aan de keizerlijke garde. Het was min of meer een eigen initiatief van de Senaat om Julianus te laten arresteren en executeren.
Het was 1 juni: Severus zelf was nog ergens in Umbrië. Hij had alleenheerser kunnen zijn, ware het niet dat er inmiddels berichten waren dat de gouverneur van Syrië, Pescennius Niger, zich eveneens tot keizer had uitgeroepen. Gelukkig voor Severus hadden de samenzweerders die Commodus hadden willen afzetten, ervoor gezorgd dat het leger van de Beneden-Donau in betrouwbare handen was: Severus’ broer Geta. Hij trok meteen naar het zuiden om het gebied van de Bosporus te verzekeren. Pescennius kon niet naar Europa komen – maar Severus zou wel naar het oosten moeten.
